Ik heb al heel lang een haat- liefdeverhouding met mijn benen. Ze zijn in vergelijking met de rest van mijn lijf niet lang genoeg en lijken op drumsticks die er het lekkerst uitzien als ze op de bbq liggen. Zeer breed van boven en smal naar beneden uitlopend. En dan die knieën, minder vrouwelijk kan het niet worden.

De verhouding begon rond mijn 15de. Een nog altijd bloedmooie vriendin was gevraagd om modeshows te lopen op Curaçao waar ik woonde. Echter was zij erg verlegen aangelegd en introvert dus vroeg haar moeder of ik met haar mee wilde. Dat leek mij wel wat. Ik was dan niet bepaald model materiaal maar ach op zo’n eiland heb je niet gigantisch veel keus en ik mocht meedoen. We kregen een training waarbij we op hakken leerden zwieren op een catwalk. Vervolgens mocht je een aantal liedjes kiezen en kwamen er choreografieën bij. Ik vond het fantastisch en genoot van de aandacht die je kreeg als je op het podium stond, waarbij het mij niet uitmaakte wat ik aanhad. Daarom droeg mijn vriendin de mooie, elegante en dure kleding en werd ik vaak half naakt het podium opgestuurd. Ach choqueren was in die tijd mijn tweede naam en dat deed je daar al snel. Tot op een gegeven moment de leider van de bende zei dat ik maar eens naar de sportschool moest want mijn bovenbenen werden wel erg dik…. Ik deed mijn best maar zoals ik nu weet, je kunt niet plaatselijk afvallen en aangezien ik op dat moment niet dik was moest ik tot de conclusie komen dat ik aan mijn bouw weinig kon veranderen.

Klagend kwam ik bij mijn moeder aan die doodleuk zei; ‘Ja schat je hebt de benen van je oma!’ en daar bedoelde ze uiteraard niet haar eigen moeder mee.

Gelukkig kreeg mijn modeshow carrière geen doorgang en verdoezelde ik mijn drumsticks door vooral never een hotpants te dragen en in bikini net te doen alsof het mij allemaal geen hol kon schelen.

Tot vannacht…. Ik droomde levendig dat ik doodging. Heel erg vond ik het niet, ik was wel benieuwd en vond het eigenlijk alleen rot voor mijn kinderen. Ik werd wel emotioneel van de dingen die over mij werden gezegd tijdens het afscheid en moet er zelfs om gehuild hebben want toen ik later ontwaakte was mijn kussen nat. Het moment kwam dat mijn gids mij kwam halen en het was niemand minder dan mijn lieve omaatje al herkende ik haar alleen door haar energie, fysiek was er niets te zien. Ze zei dat ik afscheid moest nemen van mijn lichaam omdat dat zou vergaan en ik verder moest zonder. Ineens besefte ik wat dat betekende ….ik moest loslaten wat mij al die jaren als een schip door het leven had gevaren. Mijn benen kwamen als eerste in mij op. Die sterke benen die vele kilometers hadden gefietst, vele paarden hadden omarmd, vele bergen hadden beklommen, vele wandelingen met de hond hadden gewandeld en mij nooit in de steek hadden gelaten behalve in een hotpants. Ik vond dat zo’n heftig gevoel dat ik wakker schrok en het even duurde voor ik besefte dat ik nog leefde. Vanaf nu koester ik niet alleen mijn benen maar mijn hele lichaam, voor je het weet moet je er afscheid van nemen en jeetje wat een geluk om zoveel mooie dingen te mogen doen als het gezond en wel functioneert. Ook moet je niet schrikken als ik je opeens vol liefde aankijk en zeg dat ik je lief vind en waarom. Liever zeg ik het nu dan op jouw afscheid. Dank lieve oma en tot over een jaar of 40 hopelijk! x

Ken je dat gevoel, wanneer je ogen zo zwaar worden dat je ze het liefst zou laten dichtvallen om weg te drijven in een heerlijke rustgevende slaap? Het maakt je niet meer uit dat je die film op tv mist of de lezing van een interessante spreker waar je naar hebt uitgekeken. Niks voelt lekkerder dan toe te geven aan dat grote verlangen van je ogen. 

Er was een tijd dat ik bij elk bezoek aan de bioscoop halverwege de film wegzakte in een diepe tevreden slaap. Als het licht aanging, werd ik teleurgesteld doch uitgerust wakker. Ik had het allemaal weer gemist en zou later, thuis in mijn bed, de slaap niet meer kunnen vatten. 

Bij de vraag ‘wat zullen we vanavond kijken op netflix,’ telde ik niet mee, want mama viel toch in slaap. Gelukkig had niemand er echt last van als ik toegaf aan de wil van mijn ogen. Behalve ikzelf dan in bed, midden van de nacht.

Lastig wordt het echter als je naar een toneelvoorstelling van een vriendin gaat en persé op de eerste rij wilt gaan zitten. 

Dat overkwam mij laatst in een klein, warm, benauwd en vol theater tijdens een stuk dat bijna twee en een half uur duurde… zonder pauze. Mijn ogen werden zwaar en wilden maar één ding en dat was dichtvallen. Het stuk was interessant en de acteurs speelden goed, dus snapte ik er niks van.  

Ik probeerde de gapen, die niet te onderdrukken waren, achter mijn hand te verstoppen en mijn ogen wijd open te sperren. Had ik maar lucifers dan had ik een Donald Duckje gedaan en ze tussen mijn oogleden geplaatst. 

Terwijl ik het gevecht aanging, hoopte ik uit alle macht dat de acteurs geen last van mij hadden. Elke keer als ik het knipperen niet kon laten, wilden mijn ogen het liefst blijven plakken. Het voelde zo goddelijk lekker als ik mijn oogleden dan even liet rusten. Uit ervaring wist ik, dat als dat langer dan 5 tellen zou duren, ik weg was. Dus gunde ik mijn ogen af en toe 2 tellen donkerte met een grote lach op mijn gezicht. Op die manier hopende dat het niet opviel en het gevoel zou overgaan. Maar wat duurt zo’n voorstelling toch vreselijk lang en wat zou het lekker zijn om gewoon even, heel even mijn hoofd op de tafel voor me te leggen en even, heel even ongegeneerd weg te zakken in een diepe heerlijke slaap. 

Hele gesprekken voerde ik met mijn ogen. 

‘Nu is niet de tijd om dit van me te vragen,’ zei ik tegen mijn oogleden.

‘Zo vaak gaan we niet naar toneel kijken, geniet er nou van, neem het in je op.’ 

‘Wat zeiden ze net? Heb ik een belangrijke passage gemist?’

Eindelijk viel het doek en nog altijd hield ik mijn ogen wijd opengesperd en probeerde ik zo min mogelijk te knipperen. Ik stond op en applaudisseerde het hardst van iedereen. Het was me gelukt! Het spel is uit, wat een opluchting! 

Waar ging het eigenlijk over?

Haar versleten bloesje verhulden nauwelijks haar licht bungelende grote ronde volle borsten omgeven door een zijdezachte lichtbruine huid. De uitpuilende reeën-ogen staken door de dunne stof en keken mij uitdagend aan toen de jonge vrouw zich omdraaide. Ik wilde mijn ogen niet losrukken maar aangezien we in de wachtrij stonden voor een tafel begonnen mijn blikken steeds gênanter op te vallen. Wat zijn borsten toch heerlijke dingen als ze zo gedachteloos worden gedragen. Ik stootte mijn man aan, want dit soort ervaringen moet je delen en zijn blik vertelde dat hij ook voelde wat ik zag. 
Onze dochter zag alleen de dreumes in de kinderwagen voor de vrouw en zei ‘mevrouw wat heeft uw kindje mooie ogen!’ waarop mijn man en ik allebei lichtelijk blozend omhoogkeken en beamend knikten. ‘Kleine bofkont, geniet ervan’ fluisterde ik het kindje zachtjes toe.

Het is duidelijk zomer en we mogen weer meer bloot. Op social media word ik doodgegooid met bikini reclames, waarschijnlijk omdat ik er steeds iets te lang naar blijf staren en een broek van Marvis mij toch niet staat. Al die jeugdige rondingen en strakheid zien er ook zo mooi en heerlijk uit … als het echt is. Helaas is dat vaak niet zo en dat intrigeert mij enorm. Het wordt een soort spelletje ‘zoek de implantaten en medische ingrepen’. Waarom wil een vrouw er perfect uitzien? Door het te promoten blijft het in stand, voor je het weet vraagt dochterlief voor haar 18de jaardag twee borstimplantaten.
Als je borsten zijn leeggezogen en als theezakjes naar de grond wijzen snap ik helemaal dat je er wat vulsel in laat verwerken. Als je oogleden ervoor zorgen dat je in het donker moet leven, ben ik de laatste die zegt laat lekker hangen want dat is natuurlijk. Maar mooie jonge puppy mensjes vullen op diverse plekken zou echt verboden moeten worden! 

Toen ik voor vaderdag iets wilde kopen voor de vader van mijn kinderen kwam ik de Playboy tegen. Ik wist niet dat het nog bestond en dacht, ‘hey dat is geinig, vindt hij vast leuk’. 
Terwijl ik er, na het geven, zelf doorheen blader valt het mij op dat de modellen jonger lijken dan vroeger, dat zal vast hopelijk aan mij liggen. Daarnaast zijn ze bijna allemaal zo goed als kaal (kom op dat is zooo 2010) en is er veel nep. Wat jammer toch. Het zijn mooie plaatjes zonder ordinair te zijn, zoals we gewend waren van het konijnenblaadje, maar ik mis het natuurlijke. En dat is dus ook de reden waarom mannelijke modellen mij niks doen. Ik wil helemaal geen gladde, droog afgetrainde mooi boy zien. Geef mij maar de natuurlijke, wild uitziende, iets oudere en ruige maar toch ook zachte met een klein beetje vet voor het knuffelgehalte maar de sterkte zie je eraan af man. Eentje die het liefst in het wild plast en geen onderbroek draagt, een klein beetje riekt naar mos en bos. Daar is dus geen reclame voor te bedenken maar zou zo’n blad niet een schot in de roos zijn? Wild Man, soon available in stores near you. Wie wil er poseren?

Apenpokken nu ook in Nederland! Ik google meteen of je het tweemaal kunt krijgen. Als puppy van een jaar of 7 heb ik rondgelopen met apenpokken op de Antillen. Ik weet nog goed dat iedereen mij vermeed als …. de pokken. Mij hadden ze niet gevaccineerd tegen de pokken dus was het een gift  van God dat ik de apenpokken kreeg.

Over God gesproken. Die had ook wat te maken met de kinkhoest die ik ontving rond mijn zesde levensjaar, althans dat geloofde mijn moeder. Door de ziekte was ik zes weken aan huis en doktersbezoek gebonden en miste ik hetgeen waar ik zo naar uitkeek, namelijk mijn eerste communie. 

Ik had een hekel aan school en altijd buikpijn als het weer maandag was, maar alle pracht en praal rondom het katholieke geloof vond ik sprookjesachtig. Dan bedoel ik niet het vele malen verplicht bidden op een dag, maar de verhalen, de glitters en de afbeeldingen die een groot contrast vormden met de armoedige omgeving. Dit alles had als hoogtepunt voor een zesjarige … de eerste communie. Wauw de jurken die de meisjes droegen vol met kant en tierlantijnen waren voor mij een droom.

Mijn moeder was zwaar katholiek opgevoed, waarbij ze dagelijks naar de kerk moest en ze had zacht gezegd een hekel aan alles wat met het geloof te maken had. Echter was dit de beste school op het eiland en dat had natuurlijk alles te maken met het geloof. Omdat ik niet gedoopt was, had ze met behulp van mijn opa (sssht niet verder vertellen) haar eigen doopbewijs op mijn naam gezet zodat ik kon worden toegelaten op de school. Ze keek mede daardoor niet uit naar mijn eerste communie, want ze voelde zich toch een beetje schuldig.

Gelukkig werd ik ziek waardoor het feest voor mij niet doorging. Ik zag mijn droom als een heliumballon wegvliegen en begreep niet waarom ik het jaar erop niet gewoon mee mocht doen aan de hele parade.

Ondanks alles dacht mama toch dat het Gods werk was, die kinkhoest, en laten we het lot maar verder niet tarten. Daarna dus toch ook die apenpokken en een boel ander ongein van worminfecties tot dengue aangezien er veel meer leeft in een warm klimaat.

Als ik verder google, stuit ik op een stukje waarin staat; ‘Op de Antillen komt veel krentenbaard voor wat ze daar ook wel apenpokken noemen …..’ Tja, we kunnen wel alles ophangen aan die man met de baard daar op een wolk, maar feit is dat ik een stuk sterker uit de strijd ben gekomen. 

Ik heb weinig ziektes meer hoeven te beleven als volwassene en nee, daar horen de gebroken ribben en klaplong die ik als cadeau voor afgelopen koningsdag kreeg niet bij.